[GOT7-FIC] Bad Neighbours & Upside Down #2209Bnior #2209UpsideDown

Upside Down

เริ่มตอนที่ 59

#2209UpsideDown

โลกของผม โลกของคุณ โลกของเรา ที่ไม่มีอะไรเหมือนเดิม

"ผมหวังว่าเราจะเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันนะครับ"

จินตภัทรฟังนักร้องหนุ่มเอ่ยด้วยรอยยิ้มแล้วก็ได้แต่พยักหน้า

เขาจะเป็นเพื่อนบ้านกับนักร้องดังเชียวนะ 'บี Def Soul' โอ้ มาย ก๊อด! o_O

.....................

INTRO #2209Bnior

จินตภัทร (จีน) อาชีพ นักเขียน (อายุ 24)

"ขอโทษจริงๆนะคะคุณจินตภัทร อาจจะสับสนเรื่องเอกสารนิดนึง ห้องที่คุณจองก็เลย...."

"แต่ผมจองไว้ห้อง 2209 ชำระเงินแล้ว"

"คือ....ทางบัญชีเขาคิดว่าเป็นเลข 7 อะค่ะ เราก็เลย"

"สรุปผมได้ห้อง 2207 ถูกไหมครับ?"

"ค่ะ....ขอโทษนะคะ"

"ผมไม่ต้องการคำขอโทษ ผมต้องการให้คุณแก้ไข ห้องนั้นจะขายได้ได้ยังไงในเมื่อผมเข้าไปดูห้อง..."

ขณะที่ผมกำลังเรียกร้องความยุติธรรมที่เกิดจากความสะเพร่าของนิติบุคคล ไอ้บ้าคนนึงก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างไร้มารยาท..แถมกลิ่นบุหรี่งี้หึ่งมาเลย

"น้องคนสวย ม่านห้องพี่ขอเปลี่ยนได้ไหมเอ่ย สีลูกกวาดเชียวไม่น่าเข้ากับหน้าพี่เท่าไหร่"

ขี้เต๊าะชิบหาย....

ผมมองเหยียดๆไอ้หนวดที่กำลังทำตาหวานเยิ้มใส่เจ้าหน้าที่นิติบุคคลที่เมื่อครู่ตอนคุยกับผมทำหน้าเหมือนจะตาย แต่พอเจอไอ้หนวดนี่ก็ยิ้มขึ้นมาเลย....ความชะนี

"อุ๊ยคุณจอมพลมาพอดีเลยค่ะ ห้อง2209ที่ทางเราขายให้ไป มีข้อผิดพลาด..." ยัยเจ้าหน้าที่พูดพลางมองมาทางผม ไม่ต้องอธิบายก็รู้เลยว่าห้องที่ผมเล็งไว้ถูกขายไปให้ใคร

"คุณอยู่ 2209 หรอครับ พอดีผมดูห้องนั้นเอาไว้ก่อนแต่ทางนิติบุคคลเขาขายให้คุณไป ยังไงผมขอแลกห้องได้ไหม? ตอนนี้ผมได้ห้อง 2207" ผมจัดแจงต่อรองไปเลยเพราะให้รอยัยนิติบุคลนี่เจรจาก็คงปาเข้าไปพรุ่งนี้กว่าจะรู้เรื่อง

แต่ดูท่าทางจะไม่ง่าย...

"ผมจ่ายเงินไปแล้ว...."

"ผมก็จ่ายแล้วครับ ม่านที่คุณจะเอาออกนั่นก็ของผม" พยายามแล้วที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้แล้วพูดกับไอ้หนวดเพื่อเอาห้องคืน แต่คำพูดคำจาแม่ง....

"ม่านแต๋วนั่นของคุณหรอ?"

"มันไม่ได้แต๋ว มันแค่สีเขียวเชอร์เบท...แล้วนั่นห้องผม ผมจะ..."

"เอาม่านคืนไปสิ"

"ผมอยากได้ห้องครับไม่ใช่ม่าน" มือของผมกำแน่น กดเสียงลงต่ำ ยั้งตัวเองไม่ให้ระบายอารมณ์โง่ๆออกมา แม่ผมสอนว่าคนฉลาดจะไม่ระเบิดอารมณ์ใส่คนอื่นง่ายๆ....

"ม่านนั้นของคุณ ห้องนั้นของผม น้องคนสวยจ๊ะ แกะม่านคืนให้น้องแว่นเขาที"

"คุณ....หยุดเรียกผมแบบนี้นะ"

"ให้เรียกอะไรละจ๊ะ ที่รักดีไหม? ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณเพื่อนบ้าน ห้องผมไม่ได้ทำกับข้าวไม่ต้องมาขอยืมกะปิน้ำปลาเนาะ"

ไอ้หนวดแร็ปใส่ผมเสร็จก็เดินหนีไป ผมจำได้แค่ช่วงเวลานั้นผมยืนตัวสั่น ปากสั่น มือกำแน่น เวลาที่โกรธจัดผมจะเถียงอะไรไม่ออก...และที่แย่ที่สุดคือ ผมทำได้แค่เม้มปากแน่น เดินไปเซ็นต์รับห้อง 2207 ก่อนจะวิ่งหนีเข้าห้องน้ำ แล้วร้องไห้โฮออกมา

จอมพล (บี) อาชีพ นักดนตรีกลางคืน (อายุ 25)

"ใช่ๆ  แต่หน้าตาแม่งน่ารักอยู่นะ เออ ได้ มึงมาแดก...."

ฟู่!~~~

เสียงฉีดสเปรย์ที่ตั้งใจฉีดอัดใส่ผมที่กำลังสูบบุหรี่อยู่ริมระเบียงทำเอาผมชะงัก คนที่กำลังเป็นท็อปปิคในการหาข้ออ้างชวนเพื่อนมากินเหล้าที่ห้อง แม่งยืนถือขวดสเปรย์สีเขียวอยู่ ระเบียงห้องของเราอยู่ห่างกันไม่มากเพราะห้องของผมอยู่ตรงมุมพอดีเลยหันหน้าเข้าหากัน30องศา เขาจ้องหน้าผมอย่างเอาเป็นเอาตาย  จนผมต้องวางสายจากเพื่อนก่อน

"เฮ้ยแจ็ค แค่นี้ก่อน งานเข้ากูละ" 

ผมวางสายเพื่อนขณะที่ยกบุหรี่ขึ้นแตะริมฝีปากแล้วยืนดูดอัดแม่งต่อหน้าน้องแว่นที่ทำหน้าเหมือนครูระเบียบถลึงตาใส่ไม่เลิก

"คุณควรหัดมีความเกรงใจบ้าง ทำไมคนอื่นเขาต้องมาดมกลิ่นควันบุหรี่ห้องคุณด้วย?"

"ห้องคุณติดแอร์ ก็ปิดระเบียงสิครับ" ผมหาทางออกให้เขาพลางส่งยิ้ม แต่ไม่ยักกะได้รอยยิ้มกลับมาแฮะ

"กลิ่นมันเข้าไปอยู่ดีอะครับ ถ้าจะสูบเชิญดาดฟ้าหรือลานจอดรถคอนโดได้ไหม?"

"ไม่ได้อะครับ เมื่อย ขี้เกียจเดิน"

ผมตอบพลางจุดบุหรี่อีกตัว เขามองผมด้วยดวงตาแดงก่ำ 

มองแล้วคิดถึงแฟนเก่า แม่งชอบกดดันด้วยน้ำตา เถียงห่าอะไรไม่ได้ก็ร้องไห้ใส่....

"คุณรู้ไหมว่าบุหรี่มือสองมันทำให้คนอื่นต้องมารับมะเร็งต่อจากคุณ คุณอยากตายก็ตายไปคนเดียวทำไมต้องมาเผื่อแผ่คนอื่นด้วย?" 

"แล้วจะมายืนดมทำไมละครับ" ผมยักคิ้วให้ขณะที่วางแขนยันขอบระเบียงห้องไว้ โนสนโนแคร์คนที่อยู่ห่างเพียงรั้วระเบียงกั้น

เขาเดินสะบัดสะบิ้งกลับเข้าไปในห้อง ได้ยินเสียงคล้ายๆ โทรฟ้องนิติบุคคล แต่จะทำอะไรได้หละครับ คอนโดฯแม่งก็เหมือนบ้าน บ้านใครบ้านมัน ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนหรอกถ้าผมไม่ไปสูบในห้องคนอื่น...

อนิล (เอิน) อาชีพ ผู้ช่วยบรรณาธิการ (อายุ 24)

"เห้ย จีนใจเย็นก่อนดิ อย่าเพิ่งไปไฟว์กับเขา เออ เนี้ยเรากำลังขึ้นลิฟท์ไป....อุ๊ย" 

ขณะที่ลิฟท์คอนโดฯกำลังจะปิดก็มีมือแทรกมากันไว้ ผมหันไปกดเปิดแทบไม่ทัน เพราะไอ้เพื่อนจอมเหวี่ยงในสายนี่แหละทำให้รีบจนไม่ทันมองคนอื่น ผู้ชายคนนั้นอมยิ้มให้ผมพลางเอ่ยขอบคุณเบาๆ ผมเหลือบมองเขาขณะที่เสียงของจีนดังแหวออกมาจากโทรศัพท์ แต่ทันทีที่สบตากัน...หูของผมกลับไม่ได้ยินเสียงจีนเลย

โคตรหล่อเลยไอ้เชี้ย!!!!!!!! 

"เอ่อ ชั้นยี่สิบสองครับ" เขาพูดก่อนจะเดินมาใกล้ผมที่ดันยืนขวางแผงปุ่มคอนโทรลเอาไว้ แต่เพราะเขาเดินมาใกล้เกินไป แข้งขาผมมันเลยไม่รู้จะพาตัวเองเดินหลบไปทางไหน ได้แต่เงอะๆงะๆก้มๆเงยๆ จนเขายื่นมือมาแล้วชะงัก

"คุณไปชั้นไหนครับ?" 

ชั้นไหนวะ....

"จีนๆ ห้องแกชั้นไหนนะ?" 

เพราะไอ้จีนมันกำลังเหวี่ยงสุดขีด ผมจำได้แหละว่ามันบอกแล้วว่าชั้นไหน แต่พอเขาถาม ผมก็กลับไปถามย้ำไอ้จีนมันอีก 

และความไร้สติที่จีนมันกำลังโวยวายเป็นบ้าเพราะคนข้างห้องพอถามกลับ แม่งก็ประชดอีก

(ฉันรักคุณมั้ง!!! ) 

"ชั้นรักคุณมั้ง...เดี๋ยว เอ้ย ขอโทษครับ" 

ผมพูดออกไปตามไอ้จีนและสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นตอบกลับมาคือเสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่ทำเอาผมอยากวิ่งออกจากลิฟท์ตอนนี้ ผมก้มหน้าลงแล้วรีบกดเปิดแอพฯไลน์ดูที่จีนมันส่งข้อความให้ มือไม้สั่นไปหมดจนกระทั่งเจอมันพิมพ์มาบอกก่อนหน้านี้ว่าชั้นยี่สิบสอง ซึ่งเป็นชั้นเดียวกับเขา...เขาคนนี้ที่ยังยืนหัวเราะผมอยู่

"ยี่ สิบ สอง ครับ" ผมพูดทีละคำ ช้าๆ ชัดๆ

"ครับ เหมือนกัน" เขาพยักหน้ายิ้มๆ ผมพยายามแก้เก้อด้วยการเริ่มชวนคุย บางทีเขาคงจะได้เป็นเพื่อนบ้านของไอ้จีนถ้าอยู่ชั้นเดียวกันแบบนี้

"ชั้นยี่สิบสองเหมือนกันเลย" ผมหันไปยิ้มให้เขาและย้ำว่าเรากำลังไปชั้นเดียวกัน แต่เขากลับตอบในสิ่งที่ผมไม่คาดคิดว่าจะได้รับจากคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก...

"ครับ ชั้นรักคุณเหมือนกัน" 

หงึก (.////////.) ฉ่า! ผมก้มลงซ่อนหน้าที่ร้อนฉ่าเอาไว้ และไม่พูดตอบกลับไปอีก 

อย่างแรกก็ที่เขาแกล้งล้อผม 

อย่างที่สองคือ....ตั้งแต่กดลิฟท์เสร็จเขาไม่ได้ขยับถอยออกไปเลย ยังยืนอยู่ใกล้ๆ ใกล้มาก...มากจนมือของเขามันขยับมาโดนมือของผมที่ปล่อยอยู่ข้างลำตัว ราวกับ 'ตั้งใจ'

กวิน (แจ็ค) อาชีพ เจ้าของร้านเหล้าที่จอมพลเล่นดนตรีอยู่ (อายุ 25)

"แจ็ค มึงนั่งยิ้มมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ เจอของดีอะไรมาวะ" เจ้าของห้องถามขณะที่แม่งกำลังสังคายนาผ้าม่านสีเขียวเลม่อนที่ผมคิดว่ามันก็ดูสวยดี แต่ไอ้บีมันคงไม่ชอบ

"เพื่อนของข้างห้องมึงน่ารักดี กูเจอเขาในลิฟท์ ตัวขาวจั๊วะเลย ยิ้มมีเขี้ยวด้วย"

"แจ็ค....มึงกำลังมีใจให้ศัตรู" ไอ้บีแม่งด่าผมแล้วส่ายหัว ก่อนจะทึ้งผ้าม่านลงมาจากราวได้สำเร็จ

"จะเอาไปไหน?" ผมถามมันที่กำลังเดินหอบผ้าม่านตรงไปที่ประตูห้อง แต่แทนที่จะตอบผม แม่งก็เดินเปิดประตูออกไปเลย 

"เดี๋ยวกูปาอัดหน้าแม่ง" ไอ้บีมันบอกขณะที่กดออดห้องข้างๆ ผมมองความไร้มารยาทของเพื่อนแล้วก็ได้แต่ภาวนาให้คนที่ผมเล็งไว้ไม่โผล่ออกมาเจอไอ้บี...

จากประสบการณ์แล้ว ห้าในสิบ ผมอกหักเพราะไอ้บีคาบไปแดกประจำ 

เมื่อประตูห้อง 2207 เปิดออก สิ่งที่ผมเฝ้าภาวนาแม่งก็ไม่เป็นอย่างใจ คนน่ารักที่ผมเจอในลิฟท์เปิดประตูออกมาส่งยิ้มหวานให้ไอ้บี แน่นอนหละ...แม่งด่าผมมีใจให้ศัตรู แต่เดี๋ยวคอยดูแม่งเต๊าะเขานะ หน้าตาน่ารักขนาดนี้ใครจะไม่ชอบวะ

"ผมเอาผ้าม่านมาคืน เหมือนว่าเขาจะอยากได้คืน" มันพูดตะกุกตะกักขึ้นมาทันทีเมื่อเจอคนสวยของผม

"อ๋อครับ" มือสวยๆ รับม่านสีเขียวไปจากไอ้บี 

ผมได้แต่ยืนแอบอยู่ตรงเสาอยากรู้ปฏิกิริยาของเขาว่าจะทำยังไงถ้าโดนไอ้บีเต๊าะ

"ไม่ทราบว่า ชื่ออะไรหรอครับ?"

"อ้อ ม่านของจีนครับ ผมไม่ใช่เจ้าของห้อง" 

เขาไม่ทันมุขแม่งจริงๆด้วย หน้าตาน่ารักของเขาส่ายหน้าไปมาขณะปฏิเสธ น่ารักเหมือนเด็กเลย.. 

แต่ก็ไม่จบครับ เพื่อนผมเนี้ยไม่จบ

"ผมไม่ได้อยากรู้ชื่อเขาครับ ผมอยากรู้ชื่อคุณ"

นั่นไง...ไอ้เพื่อนจังไร

ผมเม้มปากแน่นและถอนใจออกมาก่อนจะหันหลังเดินเข้าห้องไปอย่างคนอกหัก ไอ้บีแม่งคาบไปแดกแน่ๆ ...แต่

"แลกกันได้ไหมครับ ผมบอกชื่อผม คุณบอกชื่อเพื่อนคุณ?" เสียงหวานๆ ตอบไอ้บีกลับมา ราวกับเสียงสวรรค์

วินาทีนั้นผมหันควับกลับไป ก่อนจะพุ่งตัวไปเสนอหน้าต่อหน้าเขา พร้อมกับคว้ามือนุ่มนิ่มของเขามาจับต่อหน้าไอ้บีที่แม่งยืนหน้าเหวอเหมือนถูกตีกบาล กับเจ้าของห้องหน้าแว่นๆ ที่ยืนทำหน้าเอ๋อไม่ต่างกัน 

ผมยิ้มให้เขาอย่างดีใจเขย่ามือเชคแฮนด์รัวๆ บอกชื่อตัวเองพร้อมสถานะด้วย

"ชื่อแจ็คครับ โสด!" 

เขายิ้มให้ผมเป็นคำตอบ ได้ยินเสียงหวานๆ บอกชื่อเขากลับมาแต่ผมหูอื้อไปหมด 

เพราะตอนนี้มีเสียงไอ้บีกับเจ๊แว่นเจ้าของห้องต่างฝ่ายต่างโวยวายและลากเราแยกกลับห้อง 

แต่เราสองคนยังคงสบตากัน ฉากนี้ราวกับละครเรื่องม่านประเพณี ....

#2209Bnior

CR.SHL

B E R L I N ?